November is mild dit jaar. Alsof de olijfoogst in de dorpen rond Rome mijn brood minder sterk hebben gemaakt. En die stukken zon van toen, dat we die nu nog tegoed hebben.
Alsof ze voelt dat mijn schouders nog wat ongesmolten knopen hebben en mij nog even tegen zich aan wilt laten vleien.
Ik ben geen seizoensmens in die zin dat ik witloof net zo lang in de oven zet in de zomer als druiven net zo kort in huis heb ‘s winters. Bovendien voel ik mijn lijf ook niet anders: ik zweet net zo hard nu als eerder toen we door de bossen van Zonhoven gilden twee zomers geleden.
Mijn bladeren verkruimelen het hele jaar door en november is niet anders. Ik vind het leuk te denken dat er simultaan nieuwe blaadjes ontpoppen. Zoals de pluchen sisslang die mijn hoofdkussen vroeger bewaakte, papa zei dat hij dat ook had. Dat hij soms, zijn huid volgroeid was en een nieuwe versie van zichzelf af had. Ik moet lachen, want ik weet niet of hij het af had of het zelf wist wat er met hem gebeurde.
Misschien voelde hij dat het tijd was voor iets nieuws.
Ik probeer ook wel eens iets nieuws. Als ik frambozen op mijn ijs laat ontdooien bijvoorbeeld.
Add comment
Comments