Het nieuws flitst voorbij en raast maar door over alledaagse nieuwtjes. Een uur later is het tijd voor een hilarische soap, tijd om de problemen te vergeten. Het nieuws flitst voorbij en raast maar door over alledaagse nieuwtjes. Maar wanneer ik de pauzeknop indruk, zie ik een kind begraven onder de brokstukken van het huis dat ooit zijn thuis was. Het beeld staat stil, mijn wereld staat stil en de wereld van Leyla is eeuwig gepauzeerd op het moment dat de bom viel. Ik zie het gezicht van een klein, kwetsbaar mensje, een mensje zoals ik. Alleen ziet dit gezicht niet meer, ziet zij geen toekomst meer, zal ze nooit een toekomst zien.Toen ik jonger was, keek ik het nieuws en liet ik het flitsen, werd ik wel geraakt, maar was ik nog te jong om écht te snappen, om echt te zien. Ik zeg niet dat ik het nu wél begrijp. Ik kan niet zeggen dat ik het echt zie nu. Hoe het kan dat het kwaad zo intens de overhand neemt, hoe kunnen mensen veranderen in meedogenloze monsters die blind zijn voor het leed van de ander, voor het leed van nota bene een kind. Maar ik voel nu wel aan alles dat de nood hoger ligt dan ooit om kinderen in kwetsbare situaties te ondersteunen. Ik ben opgegroeid in een warm gezin, waar ik alle veiligheid, aandacht en kansen kreeg, die ik me had kunnen wensen. Nu ik officieel ‘volwassen’ ben, blik ik terug en sijpelt het me iedere dag meer naar binnen hoeveel geluk ik heb gehad. Ik voel me gezegend in mijn vrienden en familie, mijn talenten, de kansen die ik krijg, het dak boven mijn hoofd en het eten op mijn bord. Dit privilege is allesbehalve vanzelfsprekend. Ik wil dit dan ook gebruiken om kinderen in hun kracht te zetten. Wanneer je de waan van alledag even pauzeert, zijn het die kinderen, die je kunt laten weten dat je om ze geeft door je stem te gebruiken. Door hen een stem te geven.
